“Hepimiz hikayeyiz...”

İlk önce bir filmde duymuştum bu sözü; hepimizin birer hikaye olduğunu, ve bu hikayeleri de bizim yazdığımızı söylüyordu, baş roldeki Dr. Who. Başta bu kelimeler sadece hoşuma gitmişti, düşündürmemişti beni, ama sonra etkiledi hayat değerlendirmemi.

İlk duyumumdan belirli bir zaman sonra, aynı filmin, bu sloganını içeren posterini bulmuştum ilgili web sayfasında, ve paylaşmıştım sanal medyada. Geçen gün, bir şekilde bu eski paylaşım, yeniden monitörümde belirdi, ancak bu kez üzerinde bayağı düşünmemi de birlikte getirdi.

Evet, hepimizin bir hikayesi var aslında, ve biz yazıyoruz her gün, her an, belki de olmadan farkında! Yeni karakterler alıyoruz hayatımıza ve onların bizi etkilemesini, şekillendirmesini yaşıyoruz romanımızda. Canımızı acıtan hikayeler ekliyoruz; nefes almamızı zorlamakta, ya da bizi cıvıl cıvıl yapan detaylar giriyor hikayemize; gülümseten, güldüren, büyüten, kelimeler arasında...

Her gün, yeni bir bölüm aslında, bizim hikayemizi yeniden yönlendirmek için avcumuzda, ve  yeni günle, yeni bölümüme başlarken yazmaya; daha çok gülümsesin diyorum ana karakterim şimdiki zamanda. Daha çok anı yaşasın, geçmiş bölümlere dönüp bakmasın, ve bu bölüm bitmeden, gelecekleri planlamasın romanında.

En sonunda hepimiz bir hikaye; yazılmakta... İyi olmasını sağlamakta; beynimiz ve kalbimiz arasında...

“We are all stories in the end, just make it a good one, eh?”