“Bir varmış... bir yokmuş... Ego ve Egoiye adında iki genç varmış... Bu gençler, birbirlerini tencere yuvarlandı, kapağını buldu misali bularak, bir yuva kurmaya karar vermişler, ve bir müddet sonra ailelerine baby eggoolar katılmış....” diye masal anlatmaya başlasam, hoşunuza gider miydi? Yoksa hayatımız zaten ego-centric (ben-merkezli) insanlarla dolu, aman yapma mı derdiniz?... Yarı şaka, yarı ciddi bu konuya değinelim yine de; malum, çevremizde o kadar “ben”ci varken, hepimiz ortak birşeyler bulabilecektir bu vesileyle...

Gerek sosyal çevremizde, gerek iş yerlerimizde Ego Ailesi bireylerini görmemek mümkün değildir. Bu aileye mensup olanlar; herşeyin en iyisini bildiklerini, en mükemmel olduklarını, herkesin kendilerini dinlemesi gerektiği... gibi bir sarmala o kadar çok inanırlar ki, bazen karşılarındakileri “geçici bir süre hizmet dışı” bırakabilirler...

Kadın versiyonları; Egoiyeler, “Gırgıriye” karakterleri gibi çakma asalet ve üslupları ile tam bir baş ağrısıdırlar. Hele, hasbel kader, Egoiye, mevki sahibi olmuş veya öyle biriyle birliktelik yaşamaya başlamışsa; tek kişilik orkestraya dönüşebilir. İcrası; notasız ve kuralsız bir şekilde! Erkek versiyonları Bay Ego’lar ise; komik bir narsizm ile “ben”lerini beslemeye çalışırlar. Kadın versiyonları gibi, boş konuşarak zaman öldürmek ise en belirgin özellikleridir. Gereksiz ve zamansız şakalar, yerini gereksiz ve zamansız saldırılara da bırakabilir...

Bu familyadan kurtulmak pek mümkün olmamakla birlikte, benim muhatap olanlara tavsiyem; iletişimlerini minimum seviyeye getirmeleri olacaktır. Aksi durumlarda, sinirsel ve fiziksel rahatsızlıklara yol açabilecek bu tür için, henüz bir ilaç geliştirilememiştir çünkü.  İletişimi kesme imkanınız yoksa; bırakın konuşsunlar, siz yine bildiğinizi yapın. Polemiğe girmek, sizin daha uzun saatlerinizin harcanması anlamında gelecektir en nihayetinde, ki buna da hiç gerek yok!..

Bırakın onlar masallarda kalsınlar...     

"Bir varmış, bir yokmuş,
Evvel zaman içinde,
Kalbur saman içinde,
Pireler berber iken,
Develer tellal iken,
Ben anamın beşiğini, tıngır mıngır sallar iken,
Çok gerekli bir şeyi, gece gündüz arar iken,
Saçım diken, vücudum bir ağaç gövdesiyken,
Ağzım durmadan şarap testisi iken,
Gözlerim bilmeden birilerini gözler iken,
Şimdi bilmiyorum hangi yıl iken,
Aynen böyle bir günde, karışık kafalı bir akşam üstüymüş, bir kadın yaşarmış bir kentin içinde                                                                                                          ...”