Lefkoşa’nın en renkli sımalarından Ziba Kiraz, “Savaşsa savaş, mücahitlikse mücahitlik, ben şu andaki yaşantıyı hak etmediğime inanıyorum” diye yakınıyor.

Adı Ziba Kiraz... Pınarbaşı köyünde 1946 yılında dünyaya geldi...
İkinci Dünya Savaşı’nın hemen sonrası, yoksulluk yılları... Köyünün, hatta bölgenin en güzel kızlarından biriydi...
1960 yılında Lefkoşa’ya geldi...
Acılarla, heyecanlarla, savaşlarla dolu “karanlık” günlerde, kendi deyişiyle, ülkeye “her türlü hizmeti” verdi...
Yenicami bölgesinde, 1965 yılından, geçtiğimiz günlere kadar yaşamını sürdüğü, her anı, birbirinden renkli anılarla dolu evde yaşam sürdü... Ev kendine ait değildi, kiracıydı.
Uzun yıllar yaşadığı ev bir başkasına aitti ama bir yanda anılar, öte yandan ayda 780 TL yoksulluk yardımı ile başka bir ev kiralayıp gitmek de kolay değildi.
Sonuçta 24 Ocak 2014’te mahkeme beklenen kararı verdi. Evi boşaltmak zorundaydı... Şimdi, dostlarının, arkadaşlarının da desteği ile başka bir ev kiraladı. Ayda 500 TL ödeyecek...
Ziba Kiraz, gözyaşları içinde, acılarla dolu yaşamının neredeyse tamamını geçirdiği evi terk etmek istemedi... Ama hukuk karşısında fazla direnemedi...
Evinden ayrılacak olmasının acısına dayanamadı; geçtiğimiz akşam tek başına olduğu bir anda düştü, komşuları ambulansı aradı, hastaneye götürüldü.
“Tüm eski siyasileri, eski teşkilatçıları tanırım, hepsi arkadaşımdır, aralarında bana hâlâ destek olanlar yok değil ama bunca yıl hizmet verdiğim devletimin, ülkemin bana ve benim gibi olan herkese çok daha iyi şartlar sağlaması gerekmez mi?” sorusunu soran Ziba Kiraz, “Kırgınım ve hakkımı helal etmek istemiyorum” diye ekledi...
Kiraz, “Savaşsa savaş, mücahitlikse mücahitlik, ben şu andaki yaşantıyı hak etmediğime inanıyorum, bir kaç çok sevgili dostum dışında kimse kapımı çalmıyor, seçimlerde de çalmasınlar” diye konuştu.

Kıbrıs