Gece... az yorgunum... artık uyuku vaktim... ve başımı yastığa koyup,  gözlerimi kapatıyorum... Aklıma iyi, kötü, güzel, çirkin hiçbir düşünce gelmiyor.  Hafifçe gülümseyip bu durumun ne kadar paha biçilmez birşey olduğunu hissediyorum; “başını yastığa rahat koyma” durumunun...

Ama herkes öyle mi?.. Sürekli kötü söz söyleyen, negatif enerji yayan, onun bunun hali ile kendini sürekli karşılaştıran, hırslanan insanlar... gece yastıkları ile buluştuklarında neler geçiyor acaba akıllarından?... Kendilerini dolduruşa mı getiriyorlar bazı insanlara yönelik, yoksa başka senaryolar yazıp yazıp oynuyorlar mı hayallerinde; kendilerinin hep kazandığı...

Bir kaç gün önce ağzımı hayretten kapatamadığım bir olay yaşadım mesela... Kanser ameliyatı olmuş ve kontrole giden iş arkadaşı arkasından “onun bu kadar hastalık izni var mı ki? yıllık izninden de düşülecek mi? biz bu kadar izin kullanamıyoruz”diyen birisiyle muhatap oldum; ne diyeceğimi bilemeden... Kadın can derdinde, her gün “sözde” yüzüne gülen kişinin davranışı işe tam bir kötü tohum!

Ancak bu insanların varlıkları da; filmlerdeki “kötü karakterler” in varlıkları gibi bir misyon taşıyor hayatımızda. Onların varlığı ile biz, değerimizi hatırlıyoruz. Onlar birer dualite yaşamımızda; iyinin karşısında kötü, günün karşısında gece, yazın karşısında kışın olduğu gibi...  Zıttı olmadan birşeyin, onun değerini tam anlayamayız çünkü...

Her ne kadar canımızı sıksalar da; sözleri, hareketleri bize yanlış, ters ve acımasız gelse de; biraz sakinleşip, kendi içimizdeki güzelliği farketmeliyiz. Çünkü bize bilmeden ve istemeden kendi değerimizi hatırlatıyorlar...