Ekmeğini Yiyemeyen Çocuk...
Bazı düşünürler, ölümü ‘unutma’yla betimliyorlar;
“ölmek; unutulmaktır, öldürmekse; unutmaktır” diye...
Çünkü birinin yaşaması, onu hissetmemizdir; duyularımız dışında da.
O his yok olduğunda, kişinin nefes alması önemli değildir;
konuşması, duyulması, görülmesi; bizim için anlamsızlaştığında...
Ölen çocuklar var dünyada mesela;
bazıları çok uzaklarda.
Onlar bizim için hiç yaşamamışlar,
çünkü varlıklarını unutmuşuz,
izlediğimiz haber programlarından sonra...
Yaşayan çocuklar var mesela;
bazıları çok yakınlarda.
Onları hiç unutmamışız;
“fidan” olarak kalmışlar hep duyularımızda...
Düşünüyorum da;
kaç insan öldürdük acaba?
Ya da kaçı devam etti kalbimizde atmaya?..
Ünlü duayenin dediğine ek olarak;
‘olmak ya da olmamak’ sadece bizim kalbimizde olmakta...