Huzur, belki çok da farkında olmadığımız, ama olmazsa yaşamamızı neredeyse imkansız kılan durum... Farkında değiliz belki; huzur hissetmediğimiz ilişkilerimizin hiçbirinin yürüyemediğini bu yaşamda... İşte huzur yoksa; çalıştığımız zamanlar mutsuz oluyoruz mesela, aşkta huzur yoksa; aşk bitiyor, evlilikte huzur yoksa; iki yabancı olunuyor sonunda...Huzur, ilk anda mı hissedilir, sonradan mı oluşur bilemiyorum, ama, olmazsa olamayacağını hayat öğretiyor bize zamanla...
Huzurun temelinde de güven duygusu yatıyor sanırım, ki bu duygu da kolay oluşamayan ve yeterince hassasiyet gösterilmezse, yok olabilen bir durum aslında. Düşünüyorum da; yığınlarla arkadaş, tanıdık arasında ne kadar da az insan huzur veriyor bana!
Sayıyorum... sayıyorum... yok çok fazla değil... yani çok fazla insan güven duygusu yaratmamış bana... Ama bu 3-5 kişinin varlığının anlamı, yine de çok büyük, diğer tüm insanlarla karşılaştırıldığında... Hissediyorum; dünya bir yana, onlar bir yana!
Kaç kişiye gecenin bir vakti mesaj atıp veya arayıp yardım istersin mesela? İlk anda o gelir seni sakinleştirecek diye aklına? Kaç kişinin önceliği vardır sende? Her telefonunu açar? Her mesajına cevap verirsin, görür görmez anında? Kimin mutlu olması seni mutlu eder? Kimin hüznünü kalbinde hissedersin, seninmiş gibi?..
Kim takmaz o gün ne giydiğini? Nasıl göründüğünü? Kimin için gözündeki bakış önemlidir mesela? Tüm korkularını anlatabilirsin, ve en derin sırlarını, ve aynı zamanda unutursun olası anlaşmazlıkları...
Benzer soruları yazabilirim uzun uzun ama, tüm sorulara vereceğimiz cevap aynı aslında, bir kaç kişi “bir kaç iyi insan” bizim algılamamızda... Çekirdek aileden bahsetmiyorum tabii şu anda, zaten onlarla güven-huzur ilişkisi kurulmamışsa, diğer ilişkileri de etkileyecektir bu durum, ister istemez en sonunda...
Bu yazıyı okurken gelmişse “bir kaç iyi kişi” aklına, hadi bir mesaj at, ve zaman ayır ona, ne de olsa yüzler içinde “bir”, o senin yaşamında...