Yahya Kemal Beyatlı’nın, ölümü anlatan ve oldukça bilinen bir şiiridir “Sessiz Gemi”, bestelenip  Hümeyra ve Sertap Erener tarafından da seslendirilen.  Güzel bir nazım ve melodi olmasının yanında, içinde ciddi mesajlar da barındıran bu eser, aynı zamanda yaşayanlar ve yaşamdan ayrılanların, elden geldiğince tasvirini de yapar, seçilmiş sözcükleriyle...

Yaşayanlar gidenlerin arkasından “siyah ufka gözleri nemli bakarken”,  gidenler “memnun ki yerinden, dönen yok seferinden” der şair, hislere referans olurken...

Geçen gün, “ölü” olsam nasıl olurdu diye kendimce bir “empati oyunu” oynarken, tüm inançları ve inanılanları da sorgulama fırsatı buldum, kendi baktığım yerden. Cennet ve cehennemin, ölümden sonra değil, dünyada yaşananlarla hissedildiğine inanan biri olarak, ben,  ancak ruhtan öte yaşayan bir bilinç olabileceği kanaatimle, bir ölü oldum ve izledim kendimi, bıraktıklarımı geriden;

Geride gözyaşı vardı  önce, sonra alışmışlık bu gidişe, başka çare yokken yaşam devam ederken... Yakınlar zorlandı anılar zihinlerde belirirken,  ama sadece tanışmışlara birşey farkettirmedi bu sefer, çok bir paylaşım, geçmiş biriktirmeden...

Hayata anlam yüklemek, insani bir buluşken, ama anlamlaştırırken yaşananları, yaşam kendi anlamsızlaşıyorken, vardığım sonuç yeni değildi oyunumu sonlandırırken;

Geçmiş ‘sessiz’, gelecek ‘bilinmez’ bir rotada iken; sadece sesli olan “an” vardı elde, cennette veya cehennemde; ne yaşanıyor ve hissediliyorken...