Sinemanın icadından bu yana üzerinden 120 yıl geçmiş. Hareketin fotoğrafını perdeye yansıtan Louis ve AugusteLumiere kardeşler hayatımıza sinemayı kattıklarından beri günümüz popüler kültürünün önemli bir parçası olagelmiştir.

Sinemanın konusu bireyler, yaşadıkları, ruh durumu ve dolayısıyla toplum ve toplumsal hareketlerolduğuna göre sinema ve toplum birbirini besler ve yaşatır. Kendi günlük film karemizde yaşadığımızaşklar, acılar, hüzün, savaşlar yürek aynamıza nasıl yansıyorsa toplumun yaşadıkları da sinema perdesinefotoğraf kadar gerçek olmasa da hayal gücüyle karışmış haliyle yansıyor.Oysane keyiflidir bir aşk filmi izlemek ya da şöyle duygusallık üzerine kurulu bir müzikal film değil mi? Lakin yapılan araştırmalar bile yaşamın gerçekliği gibi dramdan yana… Dünyanın en kapsamlı bir sinema sitesinin gelmiş geçmiş en iyi 250 film arasında yaptığı bir araştırmada dram türü birinci sırada yer alırken romantik vemüzikal filmler son sırada gelmekte. Görüldüğü gibi ağlak konulu filmler ilgi görmekte hatta tavsiye edilirken bile en çok ağlatan film en iyi film olarak lanse edilmekte.

Yaşam sahnemizde yarını düşünmediğimiz, cebimizin dolu olduğu, gülen yüzlerle çevrili, yardımsever, sevgi enerjisiyle şarj edilmiş insanlar ve düzenli toplum içinde yaşadığımız daimibir senaryonun içindeolsakne güzel olur… Amma velakin ortaya çıkan genel fotoğraf; teknolojiyle kuşatılmış bu dünyada gittikçe mekanikleşen, kendi yalnızlığı, kentli yalnızlığı ve bunların doğal olarak getirdiği doğaya ve başkalarına aktarılamayan duygu enerjisi ile adetainsanlığımızdan soyutlanıyoruz belki de.Yalnız kalmanın yarattığı tereddüt ile tıpkı sinema filminin gösteriminde kullanılan çarkın dişlilerinden biri arıza yaptığında nasıl film gösterilemiyorsa, yaşamın çarkı dişlilerin bozulmasıyla da insanlar ruhsal bunalıma sürükleniyor.Özellikle paranın öne geçtiği bir rekabet karşısında zor duruma düşen kahramanın sonunu tahmin etmek pek de zor olmasa gerek!!!

Bir tarih okuma yöntemi olarak popüler kültürün sahip olduğu sinema potansiyeline bir tarihçi olarak yaşamsal kaygılar içinde günümüz ruhunun tepkilerinden bir kesit sunmaya çalışsam dafilmin ana teması; yaşanılan her ne varsa acıya dair, her şeye rağmen yaşama tutunulması gereken tek enerji “SEVGİ” olsun.

Son perde de ütopik de olsa yaşamın tüm mutsuzluklarından, sorunlarından arınmak için toplumca bir hipnoza girip sorunları çözülmüş ve mutlu olmuş bir değişimle hipnozdan uyanabileceğimiz bir film senaryosunun hep beraber kahramanları olabilsek…

                                                                                                                Merve Başak BARUT