Geçtiğimiz hafta gerek fiziksel, gerek duygusal olarak çok yoruldum... Hayatımda geçirdiğim belki de en ağır rahatsızlığı yaşadım. Hatta, ben bir türü toparlanamayınca, doktor öyle ileri tetkikler istedi ki; koktum!

Benim gündemim hala hastalık ama, ondan bahsetmeyelim; konu oldukça solgun. Onun yerine biraz gündeme, biraz hayata uygun, geçmişten bir şiir paylaşayım sizinle, çünkü insan oldu olalı hep yorgun;

"Yorar hayat insanı, yaşam uzun, ya da kısa...

Tüketir zamanı, durmadan düşünmek her anda...

En büyük aydınlanma, şudur nefesin sonunda;

Hala bir şey bilmiyorsundur, öğrenmek için uğraşsan da...

Asıl bilmece ‘kendindir’ çözmen gereken bu yolda...

Ve bazı ipuçları verir, yaşam sana;

Ruhun ağlar, ya da kalbin neşe dolar bazı anlarda,

Ama tutamazsın onları, hep istesen de yanında...

Günler, mevsimler su gibi; taneler akarken camda...

Yoruldum! Koşarken ardında, yetişmek için sana."

(Yorgun, 21 Aralık 2010)