Boş bir anım, internette dolanıyorum, bir sosyal paylaşım sitesinden, diğerine... Bir şekilde “zaman” öldürüyorum, kendi değimimle... İşte benim durup düşünmemi sağlayan bir paylaşım, gözlerimin önünde;                               

 “Save the excusses. It’s not about ‘having’ time, its about ‘making’ time. If it matters, you will make time.” (Özetle diyor ki; “Eğer sizin için önemliyse, zaman yaratırsınız. Zamanın varlığı/yokluğu sadece mazeretlerdir.”)

‘Doğru’ diyorum, birçok “zamanım yok” serzenişim, önemli bulmadığım, ötelediğim şeyler için yaşam düzenimde. Oysa benim önemliler sıralamamda ise; ne yapar ne eder “zaman yaratır”, o ilgiyi sağlarım karşımdakilere veya ilgililere...

Karşımızdaki insanlar “zamanım yok”dediğinde nasıl bir tavır takınıyoruz diye düşünüyorum, daha sonra kendi kendime... Bunu mazeret uyduruyorlar mı diye algılıyoruz; gerçeği görmeyelim diye, yoksa zaman yaratmak çok mu zor, alışkanlıklarımıza ters mi geliyor, günümüz insan profillerinde?..

Vardığım sonuç ise, şöyle oluyor, birileri beğense de, beğenmese de... Önemliyse benim için, senin için veya onun için, ne olursa olsun “zaman yaratılır”, önem duygusu verilen kişilere... Yeri gelir ailemiz, dostumuz, arkadaşımız, yeri gelir çocuğumuz, işimiz veya beslediğimiz ev hayvanımızdır, önem taşıyan bizde.

Eğer o zaman, zamanında yaratılmazsa önemlilere; bir zaman duyulacak pişmanlık, geri yaratamaz elimizden kayan, yaratılmamış zamanı bizim leyhimize...

***

Ne içindeyim zamanın,

Ne de büsbütün dışında;

Yekpare, geniş bir anın

Parçalanmaz akışında.

Bir garip rüya rengiyle

Uyuşmuş gibi her şekil,

Rüzgarda uçan tüy bile

Benim kadar hafif değil.

Başım sükutu öğüten

Uçsuz bucaksız değirmen;

İçim muradına ermiş

Abasız, postsuz bir derviş.

Kökü bende bir sarmaşık

Olmuş dünya sezmekteyim,

Mavi, masmavi bir ışık

Ortasında yüzmekteyim.  (Ahmet Hamdi Tampınar)