Papatya görüp de yapraklarını büyük bir iştahla “seviyooor, sevmiyooor” diye teker teker koparmayanımız yoktur herhalde. Neredeyse her platonik aşkın başlangıcında söz sahibi papatyadır, sevip sevmediğine papatya karar verir. Cevap “seviyor” çıkarsa inanılır, “sevmiyor” çıkarsa “papatya mı bilecekmiş doğruyu!” diyerek elde kalan sap çöpe atılır. Ama her halükarda falların en bilineni, en çok uygulamaya konulanıdır. Peki bu papatya falı nereden çıkmış, öyküsü efsanesi neymiş hiç merak ettiniz mi?

Bir gün güzeller güzeli bir kelebek, kozasından çıkıp 3 günlük ömrünü geçirmek üzere dağ bayır uçmaya başlamış. Kanadındaki büyüleyici desenler doğaya karışmış, canlı renkleri doğaya ışık saçmış. Böylesine salınırken güzelleri güzeli bir papatyanın dikkatini çekmiş, papatya da onun… Kendini bu büyüleyici güzelliğin etrafında uçarken bulmuş kelebek. Ona şarkılar söylemiş, birlikte güneşin doğuşunu, batışını izlemişler.

3 gün bu, çabucak geçmiş. Eğlence dolu günler bitmiş, veda vakti gelmiş. Bu süre içerisinde birbirlerine bir türlü açılamayan kelebek ve papatya, duygularını söylemek için son anı beklemişler, fakat artık kelebek gerçekten çok kötü durumdaymış, papatyaya veda sözcükleri sıralamaya başlamış. Papatya olanlara anlam verememiş, kelebek ise ona 3 günlük ömrü olduğunu, fakat bir kelebeğin geçirebileceği en güzel ömrü onun yanında geçirdiğini söylemiş. Son nefesini verirken de “Seni … Seni Seviyorum…” demiş. Papatya o kadar şaşırmış ve üzülmüş ki, yalnızca “ben de…” diyebilmiş.

O günden sonra üzüntüden tek tek yapraklarını dökmüş papatya ve her dökülen yaprakta “seviyormuş…” demiş. İşte bu öykü sonra papatya falına dönüşmüş, herkes sevilip sevilmediğini papatyalara sormuş durmuş. Yapraklar koparıldıkça sevildiği için sevinmiş insanlık, tıpkı geç kalmış bir itiraf yüzünden acı çeken papatyanın tek tesellisi gibi. Sevip sevildiğiniz ve geç kalmadan söyleyebildiğiniz bir ömür geçirmeniz dileğiyle…

Çiceksepeti